Tragač

Zaksova intencionalno pribegava tradiranim sredstvima, slikama i motivima, no samo kako bi se, njihovim prelamanjem opevane strave, do maksimuma izoštrila disharmonija između izraza i teme. Naime, sama tema je izvor oneobičavanja: istorijska destruktivnost posredno pomera i razara i poznate stvaralačke modele, budući da gustini užasa naprosto više ne odgovara nikakva ljudska aktivnost koja bi želela da ga izražajno obuhvati. To, međutim, ne znači da je izneverena ambicija da se umetnošću kao vrhunskim delom čovekove plemenitosti iznese, takođe, vrhunsko – zverstvo. Radi se o tome da je umetnički odražena istina ljudskog zla upisana upravo u disharmoniju, ponor i neusaglasivost između čudovišnog i plemenitog. Opus Zaksove stoga je izgrađen do veličanstvenog oksimorona kao spomenička posledica same težnje da se u jezički oblik prevede nihilizam. Nemušta bezumnost povesnog konteksta, povoda, uzroka i sadržinskog središta jeste ta koja transformiše – ili, katkad: deformiše – nekadašnju pesničku reč o mogućem smislu u ljudsku reč o paklenom besmislu.